[1] م. آریننژاد، تنوع و تکثر در برنامه ریزی آموزشی: نگاهی به تجربه علوم ریاضی، گزارش و مجموعه مقالات سمینار علوم ریاضی و چالشها، ۱۳۹۵، ۵1--۵7.
[2] آ. پروانه و ع. رجالی، هشدار به جامعۀ ریاضی ایران و علاقهمندان به توسعۀ پایدار کشور، فرهنگ و اندیشه ریاضی، ۶۵ (1398) 13--35.
[3] م. تومانیان و م. واعظپور، نامه مشترک رؤسای شاخه ریاضی فرهنگستان و انجمن ریاضی ایران به رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی، به شماره ۹۸/۲۰/۵۶۲۱ (۱۳۹۸).
[4] ز. حاجی آخوندی، م. ر. امامجمعه و م. ر. سرمدی، عناصر اصلی نظریه برنامه درسی در نظریه آموزش و پرورش پائولو فریره،فصلنامه مطالعات برنامه درسی ایران، 20 (1390) 142--171.
[5] ع. حاتمی، کمالالملک مرکز خدمات سینمایی صنایع فیلم ایران، تهران،۱۳۶۲. ۱۲۲ دقیقه، رنگی.
[6] م. شارعپور ، جامعهشناسی آموزش و پرورش، انتشارات سمت، تهران، ۱۳۹۵.
[8] گزارش بینالمللی تیمز ۲۰۱۹ در ریاضیات و علوم، {https://timssandpirls.bc.edu/timss2019/}.
[9] گزارش مطالعه بینالمللی پیشرفت سواد خواندن، پرلز ۲۰۱۶، https://www.iea.nl/studies/iea/pirls}.
[10] گزارش و مجموعه مقالات سمینار علوم ریاضی و چالشها، تدوین م. آقاعلیخانی،ع. مختصی بیدگلی، س. صوفیزاده، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ۱۳۹۵.
[11] ن. یافتیان و م. ابراهیمی علویجه، روند تغییرات برنامه درسی مدرسهای و کتابهای درسی ریاضی ایران با تأکید بر دورههای متوسطه، فرهنگ و اندیشه ریاضی، ۶۷ (1399) 41--60.
)